Jadwiga Chmielowska

Wyklęci

Był styczeń 1988 r. Kornel Morawiecki już od listopada siedział w areszcie. Nowy cios – Andrzej Kołodziej aresztowany. Natychmiast pojechałam do Wrocławia. Moim stałym lokalem kontaktowym było mieszkanie śp. Oli Kostruby na Krzykach. Oleńka zawiadomiła mnie, że Andrzej Kołodziej wpadł, zanim zorganizowano moje spotkanie z nim. Teraz najważniejsze jest to, aby mnie się nic nie stało. Bezpieka mogłaby to wykorzystać do pokazania, że "Solidarność Walcząca" została rozpracowana. Pełna inwigilacja – wpadają kolejni szefowie Komitetu Wykonawczego. Był to już czas, gdy nawet solidarnościowe gazetki były drukowane w naszych drukarniach. Organizacja wzmacniała się. Na Śląsku mieliśmy już grupy studenckie i młodzieżowe. Lubiłam przyjeżdżać do Wrocławia, rozmawiać z Kornelem. Tym razem Ola zapowiedziała spotkanie z "Andrzejem" – Andrzej Zarach. Był to mój ulubieniec. Rzutki umysł, świetny organizator, zbieżne z moimi poglądy. Andrzej przyszedł dość szybko. Mieliśmy dużo spraw do omówienia. Podpisywanie oświadczeń, ocena bieżącej sytuacji w kraju i organizacji, ustanowienie kontaktów. Napisaliśmy też list do Amnesty International w sprawie uwolnienia Kornela i Andrzeja. Moim obowiązkiem, jako nowego szefa Komitetu Wykonawczego, było przecież walczyć o uwolnienie kolegów. Z Morawieckim aresztowano też Hankę Łukowską-Karniej. Prosiłam, aby ten list przekazać jak najszybciej na Zachód. Zezłościłam tym Zaracha, bo sam wiedział, jak to ważne.

Andrzej dał mi polecenie Rady "SW" zerwania kontaktów z "SW" nie tylko we Wrocławiu, ale też na Śląsku. Od tej pory kontaktowałam się tylko przez łączników. Ze względu na bezpieczeństwo miałam nie brać przez jakiś czas udziału w posiedzeniach Komitetu Wykonawczego i kontaktować się tylko z nim.

Umówiliśmy się na kolejne spotkanie w sklepie już pod koniec lutego. Zarach wiedział, że się charakteryzuję – raz wystrzałowa panienka, innym razem umęczona kobieta z zakupami, damulka z pieskiem lub sportsmenka. Potrafiłam przebierać się kilka razy dziennie. No i stało się. Zarach mnie nie poznał. Stał pod sklepem, zaglądał do wnętrza i poszedł sobie. Ja byłam pewna, że coś się stało, np. zobaczył ogon. Pobiegłam więc do Oleńki na Krzyki. Ucieszyłyśmy się ze spotkania zupełnie nieplanowanego. Niestety, nie udało mi się spotkać z "Andrzejem", ale Oleńka zdobyła najważniejsze informacje.

Gdy usłyszałam, że AI nie zamierza wystąpić w obronie Kornela Morawieckiego, Andrzeja Kołodzieja i Hanki Łukowskiej-Karniej, zamurowało mnie. Zapytałam: dlaczego? Co się stało? Czy łącznik niewiarygodny? Odpowiedź była paraliżująca. AI stwierdziła, że "Solidarność Walcząca" jest organizacją terrorystyczną, a terrorystom się nie pomaga. Dostałam też ostrzeżenie, że powinnam zdać sobie sprawę z tego, że gdy ja będę aresztowana, to też nie mam co liczyć na obronę. Zapytałam, skąd oni wytrzasnęli ten terroryzm, i dowiedziałam się, że AI zasięgała opinii u Michnika i Kuronia. Trudno było mi w to uwierzyć, myślałam, że może jakieś przekłamanie. Niestety, informacja potwierdziła się z kilku źródeł. Po tym incydencie zaczęłam interesować się przeszłością Michnika i Kuronia.

Przypomniałam sobie słowa Andrzeja Rozpłochowskiego (po zwolnieniu internowanych słynna "11"została na wiele miesięcy aresztowana, wśród nich m.in. Andrzej Gwiazda i Adam Michnik), który wspominał, że z aresztu nie mógł nawet grypsu przemycić, a Michnik całe rozprawy pisał. Wtedy zrozumiałam, na czym to wszystko polega. Oni byli tylko dysydentami. My wrogami. Oni mieli wizję innego komunizmu, my – niepodległości Polski.

Oni zwyciężyli i realizują marksistowską wizję socjalizmu europejskiego. Dlatego dla tych środowisk ważniejszy jest interes Unii Europejskiej niż polska racja stanu.

My byliśmy niewygodni. Skazano nas na wegetację i zamilczenie.