Na początku strajków majowych 1988 roku Marek Czachor spytał mnie, czy nie zebrałbym ekipy do  nadawania audycji przez radio o aktualnych wydarzeniach w Trójmieście. Ponieważ był w Gdańsku mój dobry kumpel Krzysiek Szupryczyński, który kończył wtedy studia  i o którym wiedziałem, że takiej okazji nie przegapi, to od razu się zgodziłem. Niestety nasza przygoda mogłaby służyć raczej za przykład, jak wszystko idzie nie tak, jak trzeba. Marek umówił mnie z Janem Białostockim na pustym (chyba to był ranek) parkingu na brzegu parku (chyba na Brodwinie). Odebrałem od niego nadajnik i w akademiku w pokoju Krzyśka, u którego waletowałem, postanowiliśmy od razu go wypróbować. Wstawiliśmy kasetę i przez „tranzystorowe radio” szukaliśmy sygnału po całej skali i akademiku (zakładając, że może sygnał daje się łapać tylko w pewnej odległości od  nadajnika). Bez skutku. Natychmiast zasygnalizowałem problem Markowi, a on wysłał mnie do speca w Kamiennym Potoku. Spec obiecał naprawić, ale sprawa musiała być poważniejsza, bo mimo codziennego nękania fachowiec przed końcem strajku sprzętu nie oddał.