Roman Zwiercan  - Przygotowanie do czynnego oporu 

 
        W latach osiemdziesiątych przez ubecję oraz sporą część „kanapowej opozycji postsolidarnościowej", dążącej za wszelką cenę do ugody z komunistami, określani byliśmy jako „ekstremiści i terroryści". Nie były to oceny w żadnej mierze usprawiedliwione.

Otrzymaliśmy, już w 1984 r., od przyjaciół z zagranicy plany umożliwiające w domowych warunkach, przy użyciu najprostszych narzędzi, produkcję pistoletów. Przesyłka dotarła w formie negatywów. W 1985 roku znaleźliśmy osobę, która podjęła się wykonania prototypu, i kilka miesięcy później mieliśmy informację o możliwości podjęcia półseryjnej produkcji. Nie zdecydowaliśmy się na to. Wystarczyła nam świadomość, że jesteśmy w stanie w każdej chwili rozpocząć montaż zwłaszcza, że końcowym efektem była konstrukcja zbliżona parametrami do amerykańskiego pistoletu maszynowego, z okresu wojny - M3. Była to broń samoczynna działająca na zasadzie odrzutu zamka swobodnego i strzelająca z zamka otwartego. Mechanizm spustowy nie posiadał przełącznika rodzaju ognia, ale ze względu na niską szybkostrzelność 400-450 strzałów na minutę, nawet bez większej wprawy można było strzelać także ogniem pojedyńczym. Zostało to sprawdzone. Ładowanie magazynka było bardzo niewygodne. Zamek był napinany uchwytem umieszczonym z prawej strony mechanizmu spustowego. Przyrządy celownicze miały stałe ustawienie w postaci muszki i celownika przeziernikowego, teoretycznie ustawionego na 50 m. Nie sprawdziliśmy niestety, ze względów bezpieczeństwa, czy podane dane były prawdziwe. Nie mieliśmy do tego technicznych możliwości. Każdorazowe strzelanie w lesie, a innej możliwości nie mieliśmy, wiązało się z dużym ryzykiem.

        Równolegle, gdy trwały prace nad pistoletem maszynowym, wykonana została znacznie prostsza konstrukcja. Jednostrzałowy pistolet przystosowany do strzelania amunicją kalibru 5,6 mm. Była ona dość łatwo dostępna, ponieważ stosowano ją do karabinków KBKS używanych powszechnie do nauki strzelania, nawet w niektórych szkołach średnich. Dużym uproszczeniem było nie budowanie prototypu, a kopiowanie elementów składowych, z egzemplarza, który wcześniej już został wykonany. Lufa, wykonana z użyciem frezarki, co uniemożliwiało produkcję bez dostępu do tej maszyny. Powstały co najmniej dwa egzemplarze tej broni do roku 1987.

Poza przedstawionymi przykładami były też podejmowane próby z przerabianiem pistoletów gazowych kal. 9 mm na amunicję ostrą. Wyniki nie były zadowalające, ponieważ był problem z przystosowaniem magazynka. Trzeba było po każdym strzale ręcznie ładować kolejny nabój.

W związku z udanym wdrożeniem produkcji PM zarzuciliśmy więc pomysły z bronią gazową, mimo że dotarło pod koniec 1986 roku kilka gazowych rewolwerów (z magazynkiem bębenkowym), które wydawało się, można było przystosować bez większych problemów.

        W ciągu roku udało się zgromadzić niewielki arsenał. Na koniec 1986 roku grupa dysponowała w pełni sprawnymi 3 sztukami broni krótkiej (Walter, P-64, Luger), jednym PM Skorpion, jednym PM 63 i jednym wyprodukowanym w stoczni, na wzór amerykańskiego M3, oraz dwoma AKMS, kilkoma sztukami jednostrzałowej broni ręcznej a także sporą ilością materiałów wybuchowych.